Professional Documents
Culture Documents
Претставници:
Васил Иљоски
Ристо Крле
Антон Панов
Кочо Рацин
Васил Иљоски
Битови:
Прв чин
Втор чин
Трет чин
Арсо
Кева
Наца
Содржина на драмата
.
Прв чин
.
Во првиот чин на драмата е опишана сиромашната куќа на
селанецот Митре, жена му Мара, синот Ангеле и ќерката Ката. Тие
се будат рано, на првите петли, како што е обичајот кога се испраќа
печалбар. Надвор е студено, снежно, два дена пред Свети Никола,
што предизвикува страв кај домашните за патувањето на Ангеле.
Кај нив доаѓаат Коте и Депа за да го испратат печалбарот. Јадат,
пијат и разговараат за печалбарскиот живот. Коте бил печалбар, па
божем нешто повеќе знае и може да даде добри совети. Но, во
разговорот се гледа нивната наивност, неукост, суеверие и
заостанатост.
.
Ангеле: Готов сум… (Тргнува).
Мара: (се пушта го фаќа за рака). Чекај чедо, не брзај, земи збогум
со сестра ти, таа нема да дојде со нас, не чини да ја затвораме
куќава сама.
Депа: Кога се испраќа на туѓина куќа не се затвара, клуч не се
става.
Мара: Земи ја ризата, стави му ја и речи му со здравје да си оди.
(Ката ја зема ризата и му ја става околу вратот и ја спушта главата
на неговото рамо, плаче).
Коте: Што било тоа — плачење, пак ќе си дојде!
Ката: Со… со… со… здравје, ба… ба… бате, да… да… да си о…
одиш… Да не не за… за… заборавиш… (Го загрлува и го бацува).
Коте: Женска работа, што требало плачење, не го испраќате на
бесење, на печалба го праќате. Речи му тука со здравје да си одиш,
повеќе пари да спечалиш и побрзо да си се вратиш…
Фроса: Така е, многу да не седи зашто ќе се заборави за ваму.
Мара: Кате, софрава да не ја креваш додека не се вратиме. Вака
нека стои.
Депа: Не ами, никогаш не сме ја кревале додека не сме се вратиле
од попратувачка.
Мара: Вратава од одајчето и портата да не ги затвораш, вака ќе
останат дури до вечер.
Ката: (со плачење). Убаво…
Панде: (се појавува на вратата). Кинисувајте бре, луѓе, што сакате
да го остави дружината!
Депа: У господ да брани!… Што зборуваш така?
Мара: (зема стомна со вода и ја става на прагот). Ангеле кинисувај,
срце, прв ти и кошни ја стомнава со ногата.
Ангеле: Адет ли е?
Мара: Еми, адет е штом ти велам!
Депа: Слушај постари што те учат и прави, не прашувај. Безбели е
адет штом ти вели. Сите така си правиме.
Мара: (го загрлува) Ај, со здравје да ми одиш, жив и здрав да ми се
вратиш.
Коте: Тоа ќе му го кажеш кога ќе се разделите кај Плачиврби, кај
што е местото за плачење…
Депа: Ти не и се мешај на жената, сака од куќи да му рече со
здравје. Таму ќе биде повторно.
Мара: (го бакнува). Писма да ми праќаш, срце, понабрзо, мајка да
не ми те дума.
Коте: Море, пари — речи — да праќаш понабргу, та за писма ќе ти
праќа.
Депа: И писма и пари, златен!
Мара: Многу години да не сеиш. Спечали што ќе спечалиш, прави
економија, пак дојди си да те жениме. Гледај побрзо пуштај пари да
ја омажиме сестра ти, да одбереме едно гајле, оти еве и таа дваесет
на Митровден ги наполни. Еве, ние со татка ти четириесет ги
поминавме, сто години не ќе сме живи, дојди си побргу. Така,
синко, да ми си прокопсан да не ни се ситат душмани.
.
Испраќањето го прават со сите адети. Мара става стомна со вода на
прагот, а Ангеле кога ќе излегува треба да ја кошне. Мајката го
советува да праќа писма, да не седи многу години, да се врати за да
го женат. Ангеле ветува дека ќе праќа пари, татко му да купи и
ниви и нова куќа да направи. Ветува дека ќе оди кај кумот (мажот
на Фроса) и ќе пренесе поздрави. Ангеле трга, а Мара му фрла
пченица преку главата, тој ја кошнува стомната и сите плачат, а
особено домашните.
.
Втор чин
.
И дејствието на вториот чин се случува во куќата на Митре, каде
сите (Митре, Мара, Ката, Депа, Коте, Фроса и нејзините две деца)
седат покрај огништето и разговараат. Разговараат за обични
домашни работи и за тоа како Ангеле сега ќе почне да праќа пари.
.
Трет чин
.
Во тертиот чин имаме временски скок од 20 години.
.
Потоа почнуваат да се договараат како и кога да одат кај
родителите. На крај решаваат Ангеле тука да вечера, па да оди кај
родителите, но да не им каже кој е, а утрото да дојде Ката со
семејството и заедно да се радуваат.
.
Четврти чин
.
Четвртиот чин се случува во куќата на Митре, новоизградена,
добро подредена, со нови рогозини и килими, со миндарлак и
перници. Митре и Мара штотуку завршиле со вечерата и
жетварките, па Митре се испружува да испуши тутун, а Мара
средува.
.
Митре: Митрејце, жено, што мислиш ти се печалат толку пари за
пет-шест години?
Мара: Мака…
Митре: Мака ја! (Како на уше). Ова куче не ги има спечалено,
слушај ме ти мене! Овој има отепано некого за да дојде до овие
пари! А кога тој можел да отепа што јас не би го отепал него и да
станам богат човек? Како ги спечалил — така нека ги загуби!
Секирата на ова куче!Мара: (спискува). Ау!…
Митре: (и ја затвора со рака устата). Пс’с! Ами што, кум ли ќе го
правам?
Мара: (итро). Ако не да му ги сокриеме и да речеме ти не си
донесол таква работа — пари во куќава.
Митре: Не може, никој нас нè ќе ни верува. Секој ќе каже, кој што
не оставил не бара… Овој не ги има спечалено со пот… Затоа ти
велам: секирата на овега! (Брзо излегува).
.
Петти чин
.
Разврската во петтиот чин е трагична. Утрото Митре и Мара се
соочуваат со гревот што го сториле. Старстите се стивнати, но од
стореното не може да избегаат.
Ликови
.
Митре е сиромашен селанец кој е принуден да го испрати
единствениот син на печалба. Тој живее мирен, скромен живот и
постојано мисли на враќањето на синот.
.
Мара е типична патријархална жена и мајка која ги почитува сите
обичаи и која е потчинета на мажот и децата. Се обидува да го
одврати мажа си од намерата да убие, бидејќи се плаши да не бидат
откриени. Кога ја дознава вистината, мајчиното срце не може да ја
поднесе — и умира.
.
Ангеле е печалбар кој уште како дете го праќаат на печалба, а се
враќа како возрасен маж. Тој постојано мисли на дома, на
родителите и сестра си. Таму печалел и штедел, им праќал пари на
домашните и среќен се враќа дома. За да направи поголема
претстава од своето враќање, ја смислува играта која ќе заврши
кобно, за сите.
.
Антон Панов
1967 година добитник на наградата 11 Октомври — за животно
дело
Литературно творештво
Панов пишувал:
Печалбари
Карактеристики на драмата
Содржина на драмата
Прв чин
Втор чин
Трет чин
Четврти чин
Зафир: И ти плачеш…
Зафир: Умре…
Ликови:
Јордан
Костадин
Симка
Поетско творештво
Кај Рацин јасно се издвојуваат две фази во неговото творештво.
Прва фаза
Втора фаза
Денови
Денови ли се — денови
аргатски маки големи!
ај пуст да е, пуст да би
останал живот кучешки!
Тутуноберачите
На кантар студен со туч го мерат
а можат ли да го измерат,
нашиов тутун — нашава мака
нашава солена пот!
Од темни зори на утрини летни
до никоја доба на вечери зимни
тој гладно пие тагата наша
и потта и крвта и снагата ни.
Та не знаеш ли?
Вечната македонска мака со тутунот и тутуноберачите Рацин
поетски ја преточил во оваа песна.
На почетокот од песната се прикажани тутуноберачите кои го носат
својот тутун на мерење (за откуп), но трудот што е вложен при
обработката, никој не може да го плати. Преку реторско прашање
поетот ја дава почетната слика на маката и безизлезот.
Во продолжение го потенцира лошото влијание на тутунот врз
работниците, нивната работа од утро до мрак и жолтата болест
(туберкулозата) која тутунот ја носи поради нивната
незаштитеност. Поетската силина во овој дел е постигната со
персонификација на тутунот (оживување) — тој ја пие тагата и
животот. Покрај тоа, со инверзија и полисиндетон (нижење на
сврзници) тој уште повеќе го засилува страшното влијание на
тутунот (и потта и крвта и снагата ни).
Описот на работата на тутуноберачите е најубавиот дел од песната.
Поетот со спокоен тон ја раскажува приказната за листот и
неговиот пат, за работниците кои својот живот му го посветиле
нему и ропски му се предале. Со употреба на анафората се
постигнува силниот впечаток на доминација на листот — тој е
главниот носител на преживувањето (заработка), но и на маката и
смртта.
Во продолжение, кога доаѓа моментот на откуп, веќе спомнат на
почетокот од песната — трудот, маката, деноноќната работа,
болеста, замагленоста на очите — никој не може да ја плати.
Песната завршува како и „Денови“, без надеж дека нешто ќе се
подобри. Се чувствува само маката и тивкиот револт на
тутуноберачот и неговата помиреност со судбината. Горчливоста на
животот речиси ја чувствуваме и гледаме преку жолтата боја која е
доминантна во песната. Жолти се листовите, тутунот, жолти се
лицата, жолта е гостинката во гради, жолта е маката и жолта е
потта.
Песната не е организирана во строфи, туку во слободни делови со
нерамномерен број стихови.
Елегии и балади
Во стихозбирката „Бели мугри“ елегија е: „Ленка“, можеби
најпознатата, антологиската песна на Рацин и балада: „Балада за
непознатиот“.
Ленка
„Билјана платно белеше…“
Откако Ленка остави
кошула тенка ленена
недовезена на разбој
и на наломи отиде
тутун да реди в монопол —
лицето ѝ се измени
веѓи паднаја надолу
и усти свија кораво.
Не беше Ленка родена
за тија пусти тутуни!
Тутуни — жолти отрови
за гради — китки розови.
Прва година поминагрутка в срцето ѝ легна,
втора година намина
болест ја в гради искина.
Трета година земјата
на Ленка покри снагата.
Тажната песна за девојката Ленка, Рацин ја започнува директно,
концизно и јасно, со принуденоста на девојката да го остави
подготвувањето на својот чеиз и поради сиромаштијата да оди и да
работи во монополот. Таа мачна работа не е за девојки и таа веднаш
се изменила во ликот и се разболела.
Во вториот дел, поетот револтирано извикува дека Ленка не
требала да оди и да работи, бидејќи тутунот е отров кој за таквото
нежно и младо суштество ќе биде кобен.
Преку градација, во третата строфа, со многу стегнат израз, само во
шест стиха, поетот успева да ни ја претстави нејзината трагедија.
Нејзината болест (грутка в срце), нејзината претсмртна мака
(болест ја в гради искина) и нејзината смрт (земјата покри снагата).
Во тие услови толку вреди човековиот живот — шест стиха!
На крајот, поетот не може да не ја изрази својата тага за залудно
загубениот живот, за неоствареноста на девојчините соништа, да се
омажи и да создаде семејство.
Со мотивот на пропаднатите занаети, Рацин се преокупира во
циклусот песни „На Струга дуќан да имам“.
Циклусот содржи седум песни кои може да се поделат на два дела:
првите — во кои се искажува тагата заради пропаднатите занаети; и
вторите — во кои се искажува револтот против капиталистичкото
општество.
Циклусот, жанровски го определуваме како елегија, во која се
искажува носталгијата по некогашниот чаршиски живот, љубовта
меѓу луѓето, љубовта кон саканата и желба за враќање на старите
времиња.
Разочараноста на поетот од животот на работниците во
капиталистички услови е основен мотив во целата збирка песни.
Тој речиси во сите песни се помирува со таквиот живот, односно
само ја потенцира тешкотијата без да даде предлог како тој живот
да се подобри.
Револуционерен мотив
Единствено во песната „Копачите“, која е со експресионистичко-
револуционерен мотив, поетот јасно повикува на борба против
таквиот живот, повикува на револуција.
Уште на почетокот од песната, поетот со извична интонација ги
повикува работниците (копачките и копачите) да тргнат во новиот
ден кој силно ќе светне (слободата). Тој ги повикува да се разбудат,
да ја кренат главата од ропството во кое се наоѓаат и самите да си
го создадат подобриот живот.
Во продолжение го опишува мизерниот живот на работниците,
нивните страдања и работа од утро до мрак за да преживеат.
Поетското јас почнува да се поистоветува со работниците (пее во
1л. множина), тој е подготвен да им се придружи во борбата.
Симболично, преку работата на копачите е претставена борбата и
револуцијата (Да прокопаме меко / полињата родни) — тие треба да
го сменат општествениот поредок за да живеат човечки.
Повикот за борба е содржан во стиховите: на работа, на труд! што
го повторува трипати како рефрен за да ја потенцира неопходноста
од револуција, која поетот ја сфаќа сериозно и сеопфатно. Тој
мисли на светска револуција, на револуција против сите
експлоататори (Та не сме саде ние / та не сме саде тука).
Песната, за разлика од претходните, завршува оптимистички,
односно со надеж за подобар живот.
На крајот, поетот је повторува првата строфа за да ја искаже својата
увереност, а и уште еднаш да поттикне и да нагласи дека времето за
револуција е дојдено.
Копачите
Се к’ти ноќта црна!
Се рути карпа — мрак!
И петли в село пеат
и зората се зори —
над карпа в крв се мие
и темнината пие
силно
светнал
ден!Пробудете се морни
копачки и копачи —
на трудот
црн
народ!
Со мотика на рамо
за корка сува леб,
по патиштата стрмни,
по полињата рамни,
у вивналиов ден
да тргнеме и ние
страдалници од век!
На деда Богомил
земјата ровка, мека,
набабрена за род,
со страдна душа чека
ударите ни јаки
со мотиките остри
по троскот
пелин
трат!Да прокопаме меко
полињата родни
афион, тутун, житце
да родат благородни.
И по кривите вади
да пропуштиме води
за оризите млади
и зелени лободи.
На работа!
На труд!
Ораме со рало
но земjата ни златна
колку е богата!
Да престане, да снема
тагата голема
за голиот живот
на човек
станал –
скот.
На работа!
На труд!
И реки ќе потечат
и бреме ќе одвлечат
на вековите смрт!
Реките од живи
и пробудени сили
на копачи
копачки
и страдни
голи
гладни
по целата земја!
Пробудете се морни
копачки и копачи —
на трудот
црн
народ!
Останатите песни на Рацин се со: печалбарски мотив, песната
„Проштавање“; патриотски мотив, „Елегии за тебе“ и „Утрото над
нас“ и исповедно-патриотска е песната „Татунчо“.