At nakita natin ang sarili

Ang eksaktong araw at eksaktong ekspresyon

Buo na sa isipan, planado na ang mangyayari
Hindi man natin alam ang eksaktong oras
O ang eksaktong bilang
Ngunit nakita natin ang pagdating nito
Nagkasundo rin ang puso at isipan
Na sa araw na darating ay makakamtan na ang mga bituin, ang buwan
Mahahawakan na ang nag-aalab na araw
At ito ang katuparan na hinding-hindi natin makakalimutan.

Parang kailan lang…

Dinig na dinig ko pa ang lagatak ng mga nag-uunahang yapak papunta sa silid-aralan
Tanaw na tanaw ko pa ang mga kamay na mahigpit na hinahagkan ang mga papel at aklat
Habang ang mga balikat ay pasan-pasan ang mga kagamitang kailangan
Parang kailan lang...
Noong hindi na maipinta sa ating kagandahan ang pagod, ang hirap,
Noong hinihingal pa tayong umakyat sa may hagdan
O ang magsalisihan sa napakagandang pasilyo ng ating paaralan.

Parang kailan lang...

Noong mistulang pinagkaitan tayo ng sanlibutan
Iyong akala nating dalawang linggong pahinga matapos ang tatlong araw na pagsusulit
Ay hindi natin inakalang magiging dalawang taon pala.
Dalawang taong ikinulong tayo sa ating mga tahanan
Nilimitahan tayo ng kalawakan sa mga bagay-bagay
na maaari pa anting mahubog, na maaari pa nating makamtan
na maaari pa nating mapag-aralan sa loob ng ating silid-aralan

Parang kailang lang…

Noong aktwal nating naranasan ang pagtuturo
Ang pinaka-inaasam-asam na araw
Ang maranasang batiin ng mga mag-aaral
Ang makita ang mundo na ating pinaghahandaan
Ang magtanim ng kaalaman sa mga musmos na isipan.

Parang kailan lang...

Noong naisuot na natin ang medalya na ating pinaghirapan
Ang sertipiko na nagpapatunay ng papupursigi
Ang gantimpala ng ating apat na taong pagsusumikap
Parang kailan lang...
Nang maisuot natin ang pinakamagandang kasuotan
Ang maglakad sa pinakamahabang pasilyo
Ang maghintay para sa ating huling pila
Ang masaksihan ang hiwagang dulot ng ating pagtatapos
Parang kailan lang...
Noong nagsisimula pa lang tayo sa ating pangarap
Ang iba’y piniling sumabak agad sa mundo ng paaralan
Habang ang iba’y piniling pagtuonan ng pansin
Ang lisensyang nais makamtan.
Parang kailan lang…
Noong tutok na tutok pa tayo sa pag-aaral,
Iyong pipiliting aralin at alalahanin ang mga natutuhan
Noong hindi pa tayo sigurado sa lahat ng bagay
Nangangapa sa kung ano nga ba ang lalabas
Sa pinakamahalagang pagsusulit sa ating buhay
Mistulang ligaw na sisiw dahil hindi pa natin nakikita
Ang sa atin ay nag-iintay.

Parang kailan lang…

Noong nilulukob pa tayo ng pagdududa
Na baka hindi natin maipasa at madismaya sila
Ilang beses nga ba nating tinanong ang sarili,
Kung papasa ba? Kung kakayanin ba?
Ilang buntong-hininga na nga ba ang pinakawalan?
Ilang mabibigat na tubig sa mga mata na nga ba ang umulan?
Ilang kumpyansa na nga ba ang tuluyan ng lumisan?
Parang kailan lang...
Sinasakal pa tayo ng mundo sa inaasahan nito sa atin,
Sinasakal pa natin ang sarili sa mas mataas na mithinn,
Kinukulong ang sarili sa loob ng apat na sulok ng takot
Pinapakinggan lamang ang musika na nagsasabing hindi ito mangyayari

Pero aminin man natin o hindi

Nakita na natin ang magandang mangyayari
At alam kong naramdaman na natin
Na naging saksi ang mundo sa tagumpay natin
Parang kailan lang…
At ngayon, sa wakas, nakamtam na natin
Sa wakas naabot na natin ang buwan
Hindi na natin kailangan pang makipagsabayan
Sa malakas na alon ng pagdududa o
Magpaulan sa batikos ng kalawakan
Dahil ito na ang katuparan na ating pinakahihintay.
Binabati kita dahil narating mo ang kabanatang ito.
Malayo pa, marami pang pagliko, marami pang daang mabato
Pero ang mahalaga ay malayo na tayo.